Rejon Doliny Pięciu Stawów
Opis szlaków
Z Doliny Pięciu Stawów przez Świstówkę do Morskiego Oka
Kolor szlaku
Czas przejścia
1h 30min
Poziom trudności
Stromizny / Ekspozycja
Ubezpieczenia
brak
Atrakcyjność widokowa
Najwyższy punkt
okolice Kopy ok. 1850 m n.p.m.
Różnica wzniesień
ok. 450 m
Szlak przez Świstówkę jest dogodniejszym spośród dwóch istniejących wariantów przejścia z Doliny Pięciu Stawów do Morskiego Oka. Ta piękna widokowo i nietrudna trasa jest jedną z najstarszych tatrzańskich perci. Ze względu na znaczne zagrożenie lawinowe ścieżka jest zamykana co roku na okres zimowy.
Dolina Pięciu Stawów »» Morskie Oko
1 h 30 min
Droga przez Świstówkę jest jedynym szlakiem wysokogórskim w rejonie Doliny Pięciu Stawów, który nie prowadzi w głąb doliny. Rozpoczynając wędrówkę od schroniska kierujemy się przeciwnie do kierunku pozostałych szlaków. Za niebieskimi znakami idziemy początkowo płasko wzdłuż brzegu Przedniego Stawu, by następnie, coraz bardziej oddalając się od doliny, podejść ukosem po stromym, trawiastym zboczu pod Siodło - niewielką przełączkę leżącą na prawo od Świstowej Czuby (1763 m n.p.m.). Nie wchodząc na samo Siodło, ani na pobliski wierzchołek Świstowej Czuby, szlak gwałtownie skręca w prawo kierując się w stronę Kopy (1855 m n.p.m.). Podchodzimy najpierw tuż poniżej grzbietu, a następnie zboczem po jego prawej stronie, zakosem osiągając szeroki wierzchołek. Kopa stanowi najwyżej położony punkt na całej trasie. Jest to zarazem ostatnie miejsce, z którego można podziwiać Dolinę Pięciu Stawów.
Otoczenie Świstowej Czuby, zwanej również Świstówką, było miejscem wielu tragicznych wypadków. W stronę Doliny Roztoki opada stąd bowiem 300-metrowe urwisko. Szlak powyżej Świstowej Czuby prowadził niegdyś przez Siodło, omijając następnie wierzchołek Kopy po lewej stronie. Zachowana do dzisiaj, ale zamknięta dla ruchu ścieżka, prowadziła w poprzek stromego zbocza Kopy, które niżej podcięte jest wspomnianym wcześniej urwiskiem. Zalegający na ścieżce, często do lata śnieg był przyczyną wielu tragicznych w skutkach poślizgnięć. Z tego względu zdecydowano się na zmianę przebiegu szlaku, który obecnie prowadzi dużo bezpieczniejszym terenem.
Z wierzchołka Kopy schodzimy do polodowcowego kotła Świstówki Roztockiej, otoczonego z dwóch stron ramionami Opalonego Wierchu (2115 m n.p.m.). Ta niewielka wisząca dolinka opada w stronę Doliny Roztoki urwistym progiem, znajdującym się w bezpiecznej odległości od szlaku. Osiągnąwszy kamieniste dno dolinki, leżące na wysokości 1706 m n.p.m., szlak prowadzi na krótkim odcinku lekko pod górę, przewijając się przez północno-wschodnie ramię Opalonego Wierchu. Po drugiej stronie tego grzbietu odsłania się widok na otoczenie Morskiego Oka. Schodząc teraz łagodnie w dół przechodzimy przez Rówień nad Kępą, zwaną również Wolarnią. Ten porośnięty trawą wysokogórską i kosodrzewiną obszar odznacza się znakomitym widokiem na słowackie Tatry Wysokie i Bielskie oraz na szczyty górujące nad Morskim Okiem - Niżne Rysy, Rysy i Mięguszowieckie Szczyty.
Dalsza droga prowadzi jednostajnie w dół w poprzek zbocza Opalonego Wierchu, które porośnięte jest kosodrzewiną przechodzącą niżej w coraz gęstszy las. Po przejściu Wolarni czeka nas jedyne trudniejsze miejsce na szlaku - kilkumetrowe przejście w poprzek kamienistego i stromego Głębokiego Żlebu, noszącego również nazwę Żlebu Żandarmerii. Trawers tego słynącego ze śnieżnych lawin żlebu przy braku pokrywy śnieżnej nie przysparza jednak większych trudności.
Schodząc dalej w dół w stronę Doliny Rybiego Potoku, przekraczamy kilka często niewidocznych cieków wodnych, wychodząc po niespełna półtorej godzinie na asfaltową drogę do Morskiego Oka. Stąd dzieli nas już tylko kilka minut od schroniska, które położone jest tuż nad taflą najpopularniejszego z tatrzańskich jezior.
Morskie Oko - największe pod względem powierzchni, najbardziej oblegane i przez wielu uważane za najpiękniejsze spośród tatrzańskich jezior. Lustro wody leżące na wysokości 1395 m n.p.m. obejmuje powierzchnię 34,93 ha, a głębokość jeziora dochodzi do 50,8 m. W Morskim Oku żyją pstrągi, a ich tutejsza obecność nie wiąże się z ingerencją człowieka. Nazwa jeziora pochodzi od legendy, zgodnie z którą wody Morskiego Oka miały być połączone z morzem.
Morskie Oko leży u stóp potężnych ścian Mięguszowieckich Szczytów (Czarnego, Pośredniego i Wielkiego - odpowiednio 2410, 2393, 2438 m n.p.m.), które przewyższają taflę jeziora o ponad 1000 m. Znad brzegu dosoknale widać Rysy - najwyższy szczyt Polski (2499 m n.p.m.). Najbardziej charakterystycznym elementem krajobrazu jest Mnich (2070 m n.p.m.) - niewielka turnia stercząca po prawej stronie grani Mięguszowieckich Szczytów. Wzdłuż brzegu prowadzi czerwono znakowana ścieżka, którą można obejść dookoła całe jezioro.
