Rejon Morskiego Oka
Opis szlaków
Do Morskiego Oka z Palenicy Białczańskiej
Kolor szlaku
Czas przejścia
1h 45min
Poziom trudności
Stromizny / Ekspozycja
Ubezpieczenia
brak
Atrakcyjność widokowa
Najwyższy punkt
Morskie Oko ok. 1400 m n.p.m.
Różnica wzniesień
ok. 410 m
Najliczniej odwiedzany szlak w polskiej części Tatr. Asfaltowa droga, zamknięta dla ruchu kołowego, w ciągu niespełna 2 godzin doprowadza nad taflę największego z tatrzańskich jezior. Po drodze kilka miejsc widokowych. Nad samym jeziorem wspaniała panorama.
Palenica Białczańska »» Wodogrzmoty Mickiewicza
35 min
Punktem startowym szlaku jest parking w Palenicy Białczańskiej, położony nieopodal przejścia granicznego w Łysej Polanie. Dojazd w to odległe od Zakopanego o około 20 km miejsce zajmuje przeciętnie około pół godziny. W sezonie trzeba jednak wziąć poprawkę na możliwe korki, które mogą wręcz uniemożliwiać dojazd do parkingu. Dojazd do Palenicy zapewniają również liczne busy kursujące z Zakopanego. W razie dużego obłożenia, samochód można zostawić również na parkingu na Łysej Polanie lub tuż obok, po słowackiej stronie.
Asfaltowa droga nie kończy się przy parkingu na Palenicy Białczańskiej, ale wiedzie dalej w górę, aż do Morskiego Oka. Odcinek ten jest jednak całkowicie zamknięty dla ruchu samochodowego (z wyłączeniem uprawnionych pojazdów). Przy ustawionej za parkingiem rogatce znajduje się punkt wstępu do Tatrzańskiego Parku Narodowego, przez który statystycznie przechodzi największa liczba turystów. Za wejściem do parku na chętnych czekają powozy konne, którymi dojechać można do Włosienicy, skąd do Morskiego Oka pozostaje 20 minut drogi pieszo. Przejażdżka zaprzęgiem tylko nieznacznie skraca czas dotarcia do jeziora, dlatego polecić ją można przede wszystkim tym, którzy nie są w stanie iść o własnych siłach.
Trzeba pamiętać, że asfaltowa droga do Morskiego Oka, mimo że jest szlakiem bardzo łatwym do przejścia, w sezonie zimowym jest zagrożona lawinami. Szczególnie niebezpieczny jest odcinek powyżej polany Włosienica, znajdujący się w zasięgu lawin schodzących zboczem Opalonego Wierchu. Wariant zimowy szlaku prowadzi tutaj na lewo od asfaltowej drogi, gdzie zagrożenie jest dużo mniejsze.
Od wejścia do parku idziemy przez las początkowo płasko, później nieco pod górę. Szeroka, asfaltowa droga prowadzi wzdłuż Doliny Białki, najpierw wzdłuż potoku, a następnie zdecydowanie powyżej jego łożyska. Białka, do której wpadają wody Rybiego Potoku i Roztoki jest potokiem, przez który przebiega granica między Polską a Słowacją.
Po niespełna kwadransie dochodzimy do ładnego miejsca widokowego, z którego doskonale widać najwyższy szczyt Tatr - Gerlach. Stoi tu opisująca okoliczne szczyty drewniana tablica - jedna z wielu ustawionych przy drodze do Morskiego Oka, który to szlak ma charakter ścieżki dydaktycznej. Idąc dalej lasem po około 35 minutach, licząc od parkingu, docieramy do Wodogrzmotów Mickiewicza, które dają się słyszeć już ze znacznej odległości.
Wodogrzmoty Mickiewicza »» Morskie Oko
1 h 10 min
Za Wodogrzmotami Mickiewicza mijamy dawny parking, od którego w bok odchodzą dwa szlaki: w prawo do Doliny 5 Stawów oraz w lewo do schroniska w Starej Roztoce. Idąc dalej prosto przez las, po około 20 minutach dochodzimy do miejsca, w którym asfaltowa droga zaczyna tworzyć liczne serpentyny wznosząc się w stronę Doliny Rybiego Potoku. Dolina Białki rozgałęzia się w tym miejscu na leżącą po słowackiej stronie Dolinę Białej Wody oraz prowadzącą w stronę Morskiego Oka Dolinę Rybiego Potoku. Spływające tymi dwoma dolinami potoki łączą się tworząc płynący niżej potok graniczny - Białkę. Granica prowadząca dotąd wzdłuż Białki, przechodzi wyżej na krótkim odcinku wzdłuż Rybiego Potoku, wznosząc się następnie Żabią Granią w stronę Rysów.
Szlak odchodzi w prawo od asfaltowej drogi przed jej pierwszym ostrym zakrętem. Prowadząca pod górę szeroka, kamienista ścieżka wyżej trzykrotnie przecina serpentyny szosy. Pierwszy odcinek skrótu nazywany jest jako prowadzący "ku wancie", o czym informuje stojąca przy szosie tablica (wantami określane są olbrzymie bloki skalne). Po przejściu czterech odcinków skrótu, spośród których trzeci jest najdłuższy, szlak ponownie łączy się z asfaltową drogą, którą w ciągu kolejnych 15 minut docieramy do polany Włosienica. Znajduje się tu dawny parking samochodowy i punkt postojowy dla powozów konnych, które w tym miejscu kończą trasę. Z polany rozpościera się wspaniały widok na Mięguszowieckie Szczyty.
Od Włosienicy dzieli nas już tylko około 20 minut do schroniska nad Morskim Okiem. Na wprost drogi między drzewami coraz lepiej widać masyw Mięguszowieckich Szczytów z Cubryną i Mnichem. Droga wiedzie pod niebezpiecznym zimą zboczem Opalonego Wierchu (2115 m n.p.m.), które wznosi się po naszej prawej stronie. Zboczem tym opada słynący z potężnych śnieżnych lawin Głęboki Żleb, zwany również Żlebem Żandarmerii. Poniżej drogi, po lewej stronie szumi wypływający z Morskiego Oka Rybi Potok, nad którym wznosi się Żabia Grań. Przechodząc obok utworzonych na Rybim Potoku niewielkich jeziorek - Żabiego Oka i Małego Żabiego Oka, docieramy pod schronisko.
Zimą, przy zagrożeniu lawinowym, asfaltowa droga bywa zamykana powyżej Włosienicy. W lewo od drogi prowadzi zimowy wariant dojścia do Morskiego Oka. Ścieżka przekracza Rybi Potok, prowadząc dalej przez las. Ze względu na pokrywę śnieżną, ścieżka jest dość niewygodna - wskazane jest dobre obuwie, na którym nie będziemy sie ślizgać przy podchodzeniu.
Morskie Oko - największe pod względem powierzchni, najbardziej oblegane i przez wielu uważane za najpiękniejsze spośród tatrzańskich jezior. Lustro wody leżące na wysokości 1395 m n.p.m. obejmuje powierzchnię 34,93 ha, a głębokość jeziora dochodzi do 50,8 m. W Morskim Oku żyją pstrągi, a ich tutejsza obecność nie wiąże się z ingerencją człowieka. Nazwa jeziora pochodzi od legendy, zgodnie z którą wody Morskiego Oka miały być połączone z morzem.
Morskie Oko leży u stóp potężnych ścian Mięguszowieckich Szczytów (Czarnego, Pośredniego i Wielkiego - odpowiednio 2410, 2393, 2438 m n.p.m.), które przewyższają taflę jeziora o ponad 1000 m. Znad brzegu dosoknale widać Rysy - najwyższy szczyt Polski (2499 m n.p.m.). Najbardziej charakterystycznym elementem krajobrazu jest Mnich (2070 m n.p.m.) - niewielka turnia stercząca po prawej stronie grani Mięguszowieckich Szczytów. Wzdłuż brzegu prowadzi czerwono znakowana ścieżka, którą można obejść dookoła całe jezioro.
